செக்கரியா 8: 1-8

 

“அன்பு வெறியால் நான் கனன்று கொண்டிருக்கின்றேன்”

 

நிகழ்வு

 

கல்லூரி ஒன்றில் தமிழ்ப் பேராசிரியராகப் பணிபுரிந்து வந்த ஒருவர், ஒருநாள் தன்னுடைய வகுப்பு மாணவர்களைப் பார்த்து, “அன்பார்ந்த மாணவச் செல்வங்களே! இன்று நான் உங்கட்கு வித்தியாசமான ஒரு வீட்டுப் பாடத்தைக் கொடுக்கப்போறேன்.” என்றார். பேராசிரியர் இவ்வாறு சொன்னதைக் கேட்டு மாணவர்கள், ‘என்ன வீட்டுப் பாடத்தைக் கொடுக்கப்போகிறாரோ?” என்று அவரே வியப்பாகப் பார்த்தார்கள்.

 

அப்பொழுது அவர் அவரிடம், “ஒவ்வொரு மாணவரும் தனக்கு நன்கு அறிமுகமான ஒருவரிடம், ‘நான் உங்களை மிகவும் அன்புசெய்கிறேன்’ என்ற வார்த்தைகளைச் சொல்லவேண்டும். ஆனால், அவர் அந்த மனிதரிடம் அதற்கு முன்பாக அந்த வார்த்தைகளைச் சொல்லியிருக்கக்கூடாது. மேலும் ‘நான் உங்களை மிகவும் அன்பு செய்கிறேன்’ என்ற வார்த்தைகளைச் சொன்னபிறகு எதிரே இருப்பவர் அதற்கு எப்படி எதிர்வினை ஆற்றினார்  என்பதையும் சொல்லவேண்டும். இதை நீங்கள் ஒருவார காலம் அவகாசம் எடுத்துக்கொண்டு செய்யுங்கள். ஒருவாரத்திற்கு நீங்கள் செய்த அந்த வீட்டுப்பாடத்தை எல்லார்க்கும் முன்பாகச் சொல்லவேண்டும். இதை யார் சிறப்பாகச் செய்கின்றாரோ அவர்கட்கு நல்ல மதிப்பெண் கிடைக்கும்” என்றார். மாணவர்களும் அதற்குச் சரியென்று ஒத்துக்கொண்டார்கள்.

 

ஒருவாரம் கழித்து, எல்லா மாணவர்கள் தாங்கள் ‘நான் உங்களை மிகவும் அன்பு செய்கின்றேன் என்ற வார்த்தைகளைச் சொன்னபோது, எதிரே இருந்தவர்கள் அதற்கு எப்படி எதிர்வினை ஆற்றினார்கள் என்பதைப் மாணவர்கட்கு முன்பாக வரிசையாகச் சொல்லிக்கொண்டு வந்தார்கள். ஒரு மாணவரின் முறை வந்தபோது, அவர் தனக்கு நேர்ந்ததை எல்லார்க்கும் முன்பாகச் சொல்லத் தொடங்கினார்:

 

“தொடக்கத்தில் எனக்கு இந்த வீட்டுப்பாடத்தைச் செய் எனக்குப் பிடிக்கவே இல்லை. அதனால் நான் இதை வேண்டா வெறுப்பாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால், நான் கல்லூரி முடிந்து வீட்டிற்குத் திரும்பிக்கொண்டிருக்கும்போது  ‘நான் ஏன் என் தந்தையிடம் அவ்வார்த்தைகளைச் சொல்லக்கூடாது?’ என்ற சிந்தனை வந்தது. எனக்கும் என்னுடைய தந்தைக்கும் இடையே ஒரு சிறிய மனக்கசப்பு ஏற்பட்டு, இருவரும் ஐந்து ஆண்டுகளாகப் பேசிக்கொள்ளாமலே இருக்கின்றோம். அதனால்தான் நான் என்னுடைய தந்தையிடம் அவ்வார்த்தைகளைச் சொல்லலாம் என்று முடிவுசெய்தேன். அதன்படி நான் என்னுடைய தந்தையிடம் சென்று, “அப்பா! நான் உங்களை மிகவும் அன்புசெய்கிறேன்’ என்றேன்.

 

இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்டு அவருடைய கண்கள் கலங்கின; உடனே அவர் என்னிடம், ‘நானும் உன்னோடு பேசிச் சமரசமாக வேண்டும் என்றுதான் பலமுறை நினைத்தேன். ஆனால் என்னிடம் இருந்த வறட்டுக் கெளரவம் என்னை என்னுடைய நிலையிலிருந்து இறங்கி வரமுடியாதவாறு செய்துவிட்டது. இன்றைக்கு நீயே என்னிடம் வந்து, ‘நான் உன்னை மிகவும் அன்புசெய்கிறேன்’ என்ற வார்த்தைகளைச் சொன்னதால், எனக்குக் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கின்றது” என்றார். இது நடந்து இரண்டு நாள்கள் கழித்து, என்னுடைய தந்தை மாரடைப்பினால் இறந்துபோனார். அப்பொழுது நான் என்னுடைய மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டேன்; ‘நான் மட்டும் என்னுடைய நிலையிலிருந்து இறங்கிவந்து, எனது தந்தையிடம் அந்த வார்த்தைகளைச் சொல்லி இருக்காமல் இருந்தால், ஏதோவொரு பெரிய பாரத்தோடுதான் இறந்திருப்பார். ஆனால் இப்பொழுது அவர் நிம்மதியாக இறந்திருக்கின்றார்.’ உங்களுடைய தயவினால் நான் என்னுடைய தந்தையோடு நல்லுறவு ஏற்படுத்திக் கொண்டேன். மிக்க நன்றி.”

 

அந்த மாணவர் தனக்கு தேர்ந்த இந்த அனுபவத்தைச் சொல்லிமுடித்ததும், வகுப்பறையில் இருந்த எல்லாரும் அவர்க்கு எழுந்து நின்று பாராட்டுத் தெரிவித்தார்கள்.

 

இந்த நிகழ்வில் வரும் மகன் எப்படி தன்னுடைய நிலையிலிருந்து இறங்கிவந்து தன் தந்தையோடு ஒன்றித்தானோ அதுபோன்று இன்றைய முதல் வாசகத்தில், ஆண்டவராகிய கடவுள், மக்களின் குற்றங்களை மன்னித்து, அவர்களோடு தங்குவதாக வாக்குறுதி தருகின்றார். அது குறித்து இப்பொழுது நாம் சிந்தித்துப் பார்ப்போம்.

 

தன் அன்பினால் மக்களின் பாவங்களை மன்னித்த இறைவன்

 

          ஆண்டவராகிய கடவுள் இஸ்ரயேல் மக்கட்கு எவ்வளோ நன்மைகளைச் செய்தும், அவர்கள் அவர்க்கு நம்பிக்கைக்குரியவர்களாக இல்லை. மாறாக, அவர்கள் பிற தெய்வத்தை வழிபட்டு வந்தார்கள். இதன்பொருட்டுத்தான் அவர்கள் நாடுகடத்தப்பட்டார்கள். ஆனாலும் கடவுள் தன்னுடைய பேரன்பின் மிகுதியால் பாவம் செய்த அவர்களுடைய குற்றங்களை மன்னித்து, அவர்களை அவர்களுடைய  நாட்டிற்குக் கூட்டிக் கொண்டு வருகின்றார். ஆண்டவர், இஸ்ரயேல் மக்கள்மீது கொண்ட பேரன்பின் மிகுதியால், அவர்களுடைய குற்றங்களை மன்னித்தது மட்டும் இல்லாமல், இன்னொன்றையும் செய்கின்றார். அது குறித்துத் தொடர்ந்து சிந்திப்போம்.

 

எருசலேம் நடுவில் குடியிருக்கப்போவதாகச் சொல்லும் இறைவன்

 

          ‘இஸ்ரயேல் மக்கள்மீது ஆண்டவர் கொண்ட அன்பு கனன்று எரிந்தது. அதனால் அவர் அவர்களுடைய குற்றங்களை எல்லாம் மன்னித்தார். அதைவிடவும் அவர் அவர்கள் நடுவில் குடியிருக்கப் போவதாகப் போவதாக வாக்குறுதி தருகின்றார். இதை வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதென்றால், ஆண்டவர் அவர்களுக்குக் கடவுளாகவும் அவர்கள் தனக்கு மக்களாகவும் இருப்பார்கள் என்ற வாக்குறுதியைத் தருகின்றார்.

 

இஸ்ரயேல் மக்கள் கடவுளின் கட்டளையை மீறி நடந்ததால், அவருடைய மக்களாக இருக்கும் தகுதியை இழந்தார்கள். ஆனாலும் கடவுள் தன்னுடைய பேரன்பினால், அவர்களுடைய பாவங்களையெல்லாம் மன்னித்து, அவர்களைத் தன்னுடைய அன்பு மக்களாக ஏற்றுக்கொள்கிறார். இதுதான் கடவுளின் பேரன்பாக, மன்னிக்கும் அன்பாக இருக்கின்றது. ஆகையால், நம்மீது இவ்வளவு அன்பு கொண்டிருக்கும் கடவுளிடம் திரும்பி வருவதே, அவருடைய மக்களாகிய நாம் ஒவ்வொருவரும் செய்யவேண்டியதாக இருக்கின்றது.

 

சிந்தனை

 

          ‘அவர் நம் பாவங்கட்கேற்ப நம்மை நடத்துபவதில்லை; நம் குற்றங்கட்கு ஏற்ப நம்மைத் தண்டிப்பதில்லை’ (108: 10) என்பார் திருப்பாடல் ஆசிரியர். ஆகையால், நம்மீது பேரன்பு கொண்டு நம்முடைய குற்றங்களை எல்லாம் மன்னிக்கும் இறைவனோடு ஒன்றித்து வாழ்வோம். அதன்வழியாக இறையருளை நிறைவாகப் பெறுவோம்.

-          மறைத்திரு. மரிய அந்தோணிராஜ், பாளையங்கோட்டை மறைமாவட்டம்.